Niestety, w polskim piśmiennictwie nie opisuje się tej konwencji, być może poprzez fakt, iż jest ona mylnie utożsamiana z tzw. funduszowaniem, a więc łączeniem określonych dochodów z konkretnymi wydatkami, do którego polscy autorzy generalnie nie odnoszą się przychylnie.
Wracając do kwestii funduszy: każdy z nich służy do klasyfikowania i wyodrębniania określonych grup dochodów lub łączeniu konkretnych kosztów. Amerykański Government Accounting Standards Board dzieli fundusze na trzy podstawowe typy:
1. Fundusze budżetowe (governmental funds), które składają się z:
a) funduszu generalnego (general fund) – najważniejszy z funduszy, zawierający wszelkie dochody, których przeznaczenie nie jest zdeterminowane przepisami. Z funduszu generalnego finansuje się typowe wydatki bieżące, np. wynagrodzenia.
b) funduszy dochodów specjalnych (special revene fund), które otrzymują środki finansowe ze specjalnych źródeł na określone cele. Odnosząc to do polskiego kontekstu, w tym funduszu powinny znaleźć się m.in. wpływy z dotacji celowych, ale i środki z tytułu opłat i kar za korzystanie ze środowiska.
c) funduszy projektów inwestycyjnych (capital project funds), w których ujmuje się wpływy i wydatki dotyczące projektów, takich jak np. budowa nowej drogi, zakup pojazdów specjalistycznych etc. Środki ujmowane w tym funduszu mogą pochodzić ze sprzedaży obligacji, których wykup będzie spłacany np. w postaci dochodów podatkowych w ramach funduszu generalnego.
d) funduszy obsługi długu (debt service funds) – wykorzystywane są do ujmowania środków na spłatę długu i koszty z nim związane (odsetki). Dochody tego funduszu pochodzą zazwyczaj z funduszu generalnego.
e) funduszy stałych (permanent funds), czy.li de facto funduszy rezerwowych, w przypadku których można wydatkować tylko ich zarobek (wygenerowane odsetki), ale nie część główną.
2. Fundusze własne (proprietary funds) są funduszami, które wiążą się z własnością majątku publicznego albo mają cechy para-przedsiębiorstw:
a) fundusze przedsięwzięć (enterprises funds) – w stosunku do swoich klientów działają jak przedsiębiorstwa, tj. pobierają środki np. od użytkowników płatnych dróg.
b) fundusze obsługi wewnętrznej (internal service funds) – działają jak przedsiębiorstwa dla swoich użytkowników, w ramach tego samego podmiotu. Centralne biuro odpowiedzialne za zakupy może otrzymywać środki finansowe od innych departamentów (np. departamentu policji) za świadczone usługi.
3. Fundusze powiernicze (fiduciary funds) – fundusze, które gromadzą środki w cudzym imieniu, np. środki, które zostały powierzone przez mieszkańców gminy w celu realizacji przez gminę inwestycji.
Pomiędzy poszczególnymi funduszami dozwolone są określone operacje, które odbywają się na zasadzie dopisywania lub odpisywania środków. Powyższe rozwiązanie stanowi ciekawy przykład podejścia do zagadnienia gospodarki finansowej sektora podmiotów publicznych. Mogłoby również znaleźć zastosowanie, na dużym poziomie ogólności, do budżetu państwa i budżetów jednostek samorządu terytorialnego. Ustalenie w budżecie państwa konstrukcji zbliżonej do funduszy dochodów specjalnych pozwoliłoby całkowicie odejść do instytucji, jakimi są np. Narodowy Fundusz Ochrony Środowiska i Gospodarki Wodnej czy fundusze wojewódzkie. Przedmiotowym zmianom musiałby towarzyszyć odpowiednie zmiany organizacyjne, które są zgodne z wcześniej przedstawioną ideą konsolidacji w ramach sektora finansów publicznych.