1. Change, czyli zmiana
Nie jest przypadkiem, że hasło wyborcze Baracka Obamy w 2008 roku tak bardzo elektryzowało. Zmiana pociąga swoim optymizmem, szansą na poprawę i sanację dotychczasowej rzeczywistości. Dlatego należy ją dokładnie wskazać i zdefiniować. Powiedzieć na czym nam zależy, a nie tylko ograniczać się do tego co nam przeszkadza (właśnie w braku jasno określonych pozytywnych postulatów autorzy artykułu upatrują źródło upadku ruchu Occupy Wall Street).
2. Serca i umysły
Ruch, który wie jakiej zmiany chce dokonać, wie tym samym od kogo może spodziewać się sprzeciwu, a kto będzie jego zwolennikiem. Kluczem do sukcesu jest systematyczne zdobywanie poparcia wśród wszystkich grup, nawet biernych bądź przeciwnych. Poznanie struktury wsparcia danej idei pozwoli na stopniowe oswajanie z nią reszty społeczeństwa. Dlatego większość ruchów, które odniosły zamierzony cel, zaczynało swoje działania od aktywizowania gorących zwolenników. Później stopniowo rozszerzały je na osoby popierające daną sprawę biernie, przez ludzi obojętnych aż po zdobycie poparcia biernych przeciwników.
3. Wsparcie instytucji
Nawet największy tłum nie zmieni niczego bez wsparcia instytucjonalnego. Dlatego tak ważne jest określenie, które instytucje mogą pomóc w realizacji założonych celów. Mogą być to media, instytucje oświatowe, organizacje i agendy rządowe bądź inne. Członkowie serbskiego Otporu, który walnie przyczynił się do upadku rządów Slobodana Miloševića, budowali dobre relacje z policją doprowadzając do sytuacji, w której ta rezygnowała z użycia broni przeciwko protestującym!
4. Nie siłą
Nic tak nie zniechęca do pięknej idei, jak rzucanie kamieniami w witryny sklepowe (vide 11 listopada). Dlatego sposób i forma protestu powinna przyciągać i przekonywać do siebie resztę społeczeństwa. Warto stosować taktykę żabich skoków, wybierając z pozoru drobne i nieznaczące cele, które łatwiej osiągnąć. Ich stopniowe realizowanie przyzwyczai społeczeństwo do idei, zwiększając poparcie tak ludzi jak i instytucji.
5. Przetrwać sukces
Możliwe, że największe ze wszystkich wyzwań. Los środowisk Pomarańczowej Rewolucji na Ukrainie czy epilog Arabskiej Wiosny mogą posłużyć jako sztandarowe przykłady. Zwycięstwo w wyborach czy przyjęcie postulatów ruchu przez rządzących powinny być dla jego członków początkiem wytężonej pracy, w trakcie której będą realizowali oni swoje idee w praktyce. Powinni w tym czasie zwiększać ich poparcie społeczne i konsolidować swoje środowisko.
