Obudziłem się następnego dnia po wygranych przez opozycję wyborach. Opozycja się zjednoczyła i postanowiła zmienić paradygmat polityki z walki o stołki oraz wpływy na troskę o dobro wspólne, czynienie rzeczy pięknych i przywracanie obywatelom nadziei.
Pierwszym aktem nowych władz było symboliczne uczczenie wszystkich ofiar minionych ośmiu lat: nadmiarowo zmarłych na covid-19 na skutek niewydolności i błędów służby zdrowia i ministra zdrowia, zamordowanych przez policję, zmarłych matek, którym nie udzielono pomocy z powodu restrykcyjnego zakazu aborcji.
Rząd wyodrębnił trzy sfery działań. Pierwsza, to audyt państwa i rozliczenie wszystkich przestępstw. Powołano specjalną Komisję Prawa i Sprawiedliwości, która zaczęła badać rosyjskie wpływy w polskiej polityce od czasu słynnych taśm nagranych w restauracji „Sowa i przyjaciele”, korupcyjne afery i nadużycia PiS-u, łamanie Konstytucji. Druga, to bieżące zadania: walka z inflacją, naprawa państwa, gospodarki i usług publicznych. Trzecia, to długofalowa polityka nastawiona na przyszłość: polityka klimatyczna i geopolityczna.
Postanowiono przywrócić w polityce etyczne zasady, jak: prawość, prawdomówność, uczciwość, rzetelność, przyzwoitość, by w ten sposób odbudować społeczne zaufanie. Dlatego członkami rządu zostali obywatele o sprawdzonym autorytecie i szlachetności.
W miejsce polityki imperialnej („ja tu rządzę”) postanowiono wprowadzić politykę racjonalną (zgodnie z zasadą stoików: „tyle władzy, ile sprawy”), opartą na praworządności i fachowej administracji państwowej. Polityka racjonalna to polityka odpartyjniona, taka, w której naprawą edukacji zajmują się fachowcy od edukacji, naprawą służby zdrowia specjaliści od zarządzania służbą zdrowia, a ekonomii – fachowcy od ekonomii. Uznano, że na poziomie polityki racjonalnej nie mogą decydować poglądy polityczne i religijne, lecz fachowa wiedza, że jest to jedyna droga do narodowego pojednania. Bez względu bowiem na polityczne czy światopoglądowe różnice, wszyscy pragną dla swych dzieci nowoczesnej edukacji, dostępu do usług medycznych, poczucia bezpieczeństwa, sprawnej i wydolnej komunikacji publicznej, sprawiedliwych podatków. Spory mitologiczne wyprowadzono ze sfery publicznej w sferę prywatną, a do tak rozumianej racjonalnej polityki zaproszono dawnych politycznych oponentów szanujących wolność i zasady demokracji.
Dzięki racjonalnej polityce rozpoczęto odbudowę państwa, które w naszym kraju nigdy sprawnie nie działało, gdyż albo było państwem wrogim, którego okradanie uchodziło za przejaw patriotyzmu, albo państwem słabym: państwem z papieru, z tektury, państwem gaszenia pożarów, państwem „jakoś to będzie”. Zaczęto odbudowywać korpus dobrze opłacanej administracji publicznej, której celem będzie analiza zachodzących zmian i przygotowywania rekomendacji dla władzy. Warunkiem doboru pracowników administracji miała być jedynie fachowość, a nie poglądy polityczne czy religijne.
Zaczęto przywracać praworządność, gdyż uznano, że bez prawa nie ma demokracji. Rozdzielono Prokuraturę Generalną i Ministerstwo Sprawiedliwości. Naprawiono Trybunał Konstytucyjny i Sąd Najwyższy. Usunięto działających na zlecenie dotychczasowej władzy prokuratorów i sędziów. Sanowano niektórych sędziów nieprawidłowo mianowanych. Wykonano wszystkie orzeczenia TSUE.
Dokończono reformę samorządową. Przekazano samorządom nie tylko maksymalne kompetencje, lecz także sprawiedliwą partycypację w podatkach i pełne środki finansowe na realizację usług publicznych. Zlikwidowano instytucję wojewodów, których funkcje powielają działania Marszałków Województw. Zaoszczędzone w ten sposób środki przekazano na rozwój edukacji.
Odpartyjniono edukację. Powołano Komisji Edukacji Obywatelskiej. Komisja, która odpowiada za program edukacji stała się niezależna od ministerstwa i miała podlegać bezpośrednio parlamentowi. Oddano wolność szkołom, dyrektorom, rodzicom. Odchudzono minima programowe na rzecz kształcenia kompetencji: myślenia krytycznego i etyki na bazie obowiązkowej nauki filozofii w szkołach średnich, pracy zespołowej uczniów w miejsce konkurencji indywidualnej, kształcenia empatii i odpowiedzialności. Rozważano czy zlikwidować kuratorów, czy zamienić ich funkcję na rzecz wsparcia kształcenia nauczycieli.
Postanowiono radykalnie zreformować kształcenie nauczycieli. Wprowadzono pięcioletnie, pełne studia pedagogiczne, poszerzone o pogłębione studia psychologiczne, by nauczyciele mogli być pierwszymi konsultantami psychologicznych problemów uczniów. Przywrócono dydaktyki przedmiotowe jako odrębne dziedziny nauk. Przywrócono także „szkoły ćwiczeń”, by nauczyciele uczący na przykład matematyki prowadzili swoje klasy i praktycznie kształcili tam swoich studentów. Po studiach wprowadzono trzyletnią aplikację do zawodu pod kierunkiem wybitnych pedagogów. Po jej zakończeniu postanowiono przeprowadzić poważny egzamin państwowy, po którym nauczyciele staną się pracownikami administracji państwowej. Jednocześnie radykalne podniesiono uposażenia nauczycieli i przywrócono im społeczny prestiż.
W szkolnictwie wyższym odebrano rektorom jednowładztwo i przywrócono autonomię akademicką, by żaden rektor nie mógł już bezprawnie zwolnić ponad stu profesorów. Odbiurokratyzowano badania naukowe i zakończono chorą „punktozę”. Przywrócono hierarchię akademicką, by profesorzy mogli ponownie być mistrzami dla swoich asystentów, adiunktów i studentów. Doceniono nauki humanistyczne jako nauki kształcące nie tylko sprawny intelekt, lecz przede wszystkim empatyczny rozum. Zamknięto wszystkie tzw. „wyższe” szkoły czarnkowe. Dokonano audytu prywatnych, fikcyjnych wyższych szkół w „szarej strefie nauki” rozdających dyplomy.
Wprowadzono do szkół edukacje seksualną, upowszechniono dostęp do środków antykoncepcyjnych i tabletki „dzień po”. Oddano kobietom wolność wyboru w sprawie ciąży do 12. tygodnia. Wprowadzono w każdym województwie szpital, w którym nie będzie obowiązywała klauzula sumienia. Stworzono kobietom warunki do powrotu na rynek pracy.
Powołano ogólnopaństwowe komisje konkursowe na stanowiska do spółek Skarbu Państwa, niezależne od zarządów poszczególnych spółek. Zasiedli w nich uznani fachowcy ekonomii. Wprowadzono ogólnodostępny portal osób zatrudnionych w spółkach Skarbu Państwa, by można było dostrzec wszelkie powiązania rodzinne w obsadzaniu stanowisk.Zamiast dalszego rozdawnictwa środków postanowiono odbudować usługi publiczne: dostępność do żłobków, przedszkoli i służby zdrowia.
Dokonano rozdziału Kościoła i państwa. Wprowadzono finansowanie kościołów i związków wyznaniowych z odpisu podatkowego wiernych. Zakazano politykom oficjalnego, a nie prywatnego, uczestnictwa w uroczystościach religijnych. Wyprowadzono lekcje religii ze szkół.
Nastąpiła radykalna zmiana w polityce wobec imigrantów. Wprowadzono politykę rozumną, opartą na rozmowie, rozumieniu i rozwadze. Taka polityka empatyczna pozwoliła każdorazowo ocenić, komu należy dać międzynarodową ochronę, kogo należy leczyć, komu dać pracę, a kogo odesłać jako potencjalnego terrorystę.
Podniesiono uposażenia pracowników „budżetówki” od dziesiątków lat zarabiających najniższą krajową: nauczycieli, bibliotekarzy, muzealników, pracowników kultury, pracowników administracji państwowej, salowych, laborantów, portierów, osób sprzątających.
Obudziłem się, i okazało się, że moje marzenie było tylko snem. Śniło mi się. Pomyślałem, że czasami marzenia się spełniają, ale nie wiadomo kiedy.
