Uczymy się na błędach – własnych, nie cudzych. Jakże możemy jako społeczeństwo być dojrzali, skoro większość decyzji podejmuje się za nas. Jesteśmy jak małe dzieci, za które wszystko robią rodzice, a potem dziwią się, że dziecko niczego nie potrafi. Podobnie jak nadopiekuńczy rodzice dzieci, traktują społeczeństwo politycy – przywódcy narodu, a nawet mędrcy, którzy co prawda chcieliby, żeby każdy był wolny, ale… Tymczasem każdy rozsądny człowiek wie, ze „ale” likwiduje pierwszą część zdania.
