Najogólniej ujmując sprawę, wystąpiłem dlatego, że nie podzielam katolickich poglądów – tak w sferze politycznej, społecznej, jak i teologicznej (filozoficznej). Zostałem ochrzczony w Kościele Katolickim, tak jak tysiące małych dzieci w Polsce. Dzieci którym bez ich świadomości i zgody przypisano światopogląd. Skoro nie podzielałem katolickich poglądów – nie chciałem tego formalnie deklarować poprzez swoje członkostwo w takiej wspólnocie. Z formalnego punktu widzenia bowiem, przynależność do wspólnoty katolickiej jest jednoznaczna z deklaracją katolickich poglądów – a więc deklaracją m.in. potępienia rozdziału państwa od Kościoła Katolickiego, sprzeciwu wobec wolności słowa i wolności wyznania, poparcia prześladowania za odmienne poglądy czy sprzeciwu wobec prawa do zawierania małżeństw i posiadania rodzin przez niekatolików. Bycie członkiem katolickiej wspólnoty jest tym samym jak oddanie głosu za takimi ideami – a katolicki kler bardzo lubi te formalne głosy wykorzystywać, powołując się na nie, gdy chce ingerować w kształt polskiego prawa. Ja nie chciałem „głosować” na polityczne wpływy Kościoła Katolickiego. Nie chciałem legitymizować takich poglądów i formalnie widnieć jako osoba która je wyznaje. Zwłaszcza, że idee te negowały moje prawa.
To był powód główny. O ile wypisałem się by nie legitymizować politycznie Kościoła Katolickiego, o tyle zmotywowały mnie by w końcu to zrobić i żeby tego nie odwlekać – oszczerstwa z jego strony. Najbardziej obraźliwe były dla mnie ogólnie wypowiedzi katolickich księży (w kazaniach czy artykułach), wedle których jestem komunistą – odpowiedzialnym za wszystkie komunistyczne zbrodnie, rozwiązłym seksualnie alkoholikiem lub narkomanem, zwierzęciem niezdolnym do przestrzegania jakichkolwiek zasad, niezdolnym do miłości, wierności i życia w stałym związku. Sugestie, że jestem jakimś społecznym odpadem, kimś z kim nie powinno się wiązać, zawierać przyjaźni, komu nie można ufać i kto nie zasługuje na jakikolwiek szacunek. Tym jak Kościół Katolicki opisywał takich ludzi jak ja – bezwyznaniowców, ateistów, sceptyków – czułem się zresztą nie tylko obrażony. Była to wyjątkowa podła forma pomówienia, negacji mojego prawa do ludzkiego traktowania i prawa do miejsca w społeczeństwie. Moje członkostwo w katolickiej wspólnocie było więc nie tylko formalną deklaracją poglądów, których jestem przeciwnikiem, ale i wyrazem akceptacji dla oczerniania mnie oraz naruszania mojej godności. Nie było na to mojej zgody.
Podobną motywacją zdaje się kierować sporo osób. Na przykład Agnieszka Ziółkowska – pierwsza obywatelka Polski poczęta drogą in vitro, która wypisała się w 2013 roku, w wywiadzie dla portalu Gazeta.pl stwierdziła:
Wydaje im się, że można w dyskursie publicznym i z pozycji autorytetu uderzyć w godność drugiego człowieka i powiedzieć mu, że nie ma prawa do istnienia. Nie wiem, jak można robić takie rzeczy i nie ponosić żadnych konsekwencji. Mnie to nie boli, mnie to po prostu oburza. To wszystko już dawno przekroczyło jakiekolwiek granice przyzwoitości, empatii i zdrowego rozsądku. Dlatego nie chcę już formalnie przynależeć do tej instytucji.
O tym że dobrze byłoby się wystąpić ze wspólnoty Kościoła Katolickiego myślałem chyba już gdzieś w szkole średniej. Jakiś czas później uznałem, że myśl tę trzeba jednak urzeczywistnić i zacząłem szukać konkretnych informacji na ten temat. Chciałem dowiedzieć się jak formalnie załatwić sprawę, jak wygląda procedura i jakie doświadczenia w tej kwestii mają inni. Znalazłem w internecie kilka wzorów pisma, które należało złożyć w odpowiedniej parafii. Wszystkie były dość mocno wylewne i zawierały dużo niepotrzebnych elementów, takich jak usprawiedliwianie się i motywowanie swojej decyzji. W oparciu o te wzory, stworzyłem własne pismo z oświadczeniem woli o wystąpieniu ze wspólnoty, oraz drugie pismo – z miejscami na odpowiednie wpisy – na którym proboszcz miał poświadczyć, że zostałem wypisany.
W sierpniu 2008 roku z wydrukowanymi pismami poszedłem do biura parafialnego przy Kościele Narodzenia Najświętszej Maryi Panny w Szczecinku – gdzie byłem ochrzczony. Były w Polsce przypadki, że proboszcz unikał zajmowania się takimi procedurami udając, że go nie ma, albo że nie ma czasu. Czasem odrzucał oświadczenie, albo próbował zbyć petenta poprzez wprowadzenie go w błąd. Bywało nawet, że ksiądz dzwonił po policję – chcąc uniemożliwić złożenie dokumentu. Ja na szczęście nie miałem takich problemów. Proboszcz okazał się być spokojnym człowiekiem. Wziął bez oporów moje pismo. Przed dokonaniem odpowiedniego wpisu w księdze chrztów, zapytał tylko czy jestem tego pewny. Nie było irytujących pytań i dyskusji, których czasem próbują księża, chcąc odwieść ludzi od podjętej decyzji. Proboszcz podpisał też przygotowane przeze mnie poświadczenie, że zostałem wypisany. Cała procedura trwała kilka minut. Kopię pisma z oświadczeniem woli wysłałem do kurii w Koszalinie. Drugą kopię zachowałem dla siebie.
Niedługo potem Kościół Katolicki zaczął takie procedury w Polsce utrudniać. Wymyślił więc np. obowiązek stawienia się z dwoma świadkami. Niektórzy jego przedstawiciele próbowali nawet dezinformować społeczeństwo stwierdzając, że wystąpienie nie będzie już możliwe. Powoływano się tu na usunięcie zapisu prawa kanonicznego, stanowiącego o kwestii zawierania związku małżeńskiego z osobą, która formalnym aktem wystąpiła ze wspólnoty. Przedstawiciele Kościoła utrzymywali, że skoro taki zapis zniknął – i była to jedyna wzmianka w Kodeksie Prawa Kanonicznego o występowaniu ze wspólnoty – to wystąpienie takie nie jest już możliwe. Jest to daleko posunięta i bardzo naiwna manipulacja, bowiem sam zapis dotyczył tylko zawierania małżeństw a nie występowania z Kościoła. Innym sposobem dezinformowania było powoływanie się na teologię katolicką – a dokładnie na niezmywalność chrztu i postulat „raz katolik, zawsze katolik”.
Mnie nie interesowały naciągane teologiczne wyjaśnienia a mój status formalny. Ja występowałem na mocy polskiego prawa. Tak też sprawę stawia się coraz częściej przed sądem. Kościół Katolicki tymczasem stara się ludzi należących do jego wspólnoty wyrzucić spod ochrony polskiego prawa i podporządkować ich całkowicie swoim zasadom. Tak by nikt nigdy nie mógł wystąpić i by zawsze był w statystykach zaliczany do formalnych katolików – wspierając mit katolickiej większości. Obecnie znowu występowanie jest prostsze, aczkolwiek nadal nie wygląda to jak powinno. Dalej choćby osoby występujące nie mogą dochodzić swoich praw z zakresu ochrony danych osobowych. Państwowe instytucje potrafią nawet odstępować od własnych kompetencji i nie realizować swoich obowiązków, by tylko nie narazić się Kościołowi. Tym większa więc potrzeba uświadamiania w tym zakresie społeczeństwa.
Teraz zachęcam innych, by również występowali z katolickiej wspólnoty. Wbrew temu co wmawia społeczeństwu Kościół Katolicki, faktyczni katolicy w Polsce to mniejszość. Większość Polaków nie podziela katolickich poglądów. Coraz głośniejsze są w protesty przeciwko całkowitemu zakazowi aborcji lub zapłodnienia in vitro, przeciwko wzrastającym wpływom Kościoła Katolickiego, przeciwko agresywnym manifestacjom katolickich środowisk. Coraz częściej ludzie wyrażają swój sprzeciw wobec Kościoła w internecie. Większość z nich ignoruje jednak fakt, że przynależy do jego wspólnoty – czym formalnie wyraża swoje poparcie dla niego i jego idei. Tak więc ci sami ludzie, którzy protestują na ulicach np. przeciwko wspomnianemu całkowitemu zakazowi zapłodnienia in vitro i aborcji, jednocześnie w kościelnej dokumentacji deklarują, że są za takim zakazem. Kościół tymczasem lubi powoływać się na wynikający z tych deklaracji mit katolickiej większości – w który wierzy wielu polityków, ulegając w końcu naciskom kleru. Ulegają oni, bo formalna deklaracja obywateli wydaje się bardziej wiążąca niż jednorazowy protest. Politycy ci więc nie chcąc utracić głosów ludzi, którzy w ich mniemaniu są katolikami – realizują wolę Kościoła, spełniając jego kolejne roszczenia.
Tak więc jesteś liberałem? Demokratą? Zwolennikiem rozdziału państwa od Kościoła Katolickiego? Jesteś za tym by panowała wolność słowa i wolność wyznania? Nie chcesz całkowitej delegalizacji antykoncepcji, małżeństw cywilnych, zapłodnienia in vitro, aborcji (w przypadku gwałtu czy zagrożenia życia matki)? Jesteś przeciwnikiem wmawiania społeczeństwu, że akty wandalizmu i przemocy w wykonaniu np. pseudokibiców to „patriotyzm”? Nie zgadzasz się na nazywanie Ciebie „lewakiem”, „komunistą” i „wrogiem ojczyzny”? Nie utożsamiasz się z agresywnymi hasłami, jakie rzucają na swoich marszach organizacje katolickie – takie jak Obóz Narodowo Radykalny? Nie wierzysz w nieomylność papieża, kolegialną nieomylność biskupów czy cudowną moc relikwii takich jak kajak Jana Pawła II? No i przede wszystkim, nie chcesz, żeby Kościół Katolicki wysuwał kolejne roszczenia powołując się na to, że (m.in. Ty) należysz do jego wspólnoty? Dopilnuj by Twoja formalna deklaracja była zgodna z Twoimi poglądami i tak jak ja wystąp ze wspólnoty Kościoła Katolickiego.