Na sporządzonej blisko 10 lat temu liście stu najważniejszych kobiet w norweskiej historii Eva Kolstad zajęła miejsce 31., ale gdyby ktoś pokusił się o utworzenie takiej listy dla historii liberalizmu, to najprawdopodobniej znalazłaby się nawet wyżej. W trakcie kilku dekad aktywności politycznej, na płaszczyźnie zarówno krajowej, jak i globalnej polityki, Kolstad ustanowiła współczesnym sobie liberałom (i tym bardziej liberałom kolejnych pokoleń) kilka nowych standardów myślenia, które dzisiaj wydają się oczywiste i naturalne. Przede wszystkim zapewniła sobie poczesne miejsce wśród pionierek liberalnego feminizmu i przesunęła postulaty stawiane przez niesocjalistyczny feminizm ku centrum liberalnej refleksji, czyniąc to jednak nie na polu rozważań akademickich czy publicystyki, a na polu konkretnych i praktycznych działań politycznych.
Kolstad urodziła się jako Eva Lundegaard Hartvig w roku 1918, w Halden, w rodzinie akademickiego wykładowcy. Pod koniec lat trzydziestych ukończyła swoje studia w dziedzinie prawa rachunkowego i zdała odpowiedni egzamin izby handlowej w Oslo. W okresie II wojny światowej pracowała w swoim zawodzie jako wykładowczyni rachunkowości oraz urzędniczka biura audytowego, zanim w roku 1944 założyła własną firmę w branży audytów finansowych. Rok później zdała egzamin państwowy i została pierwszą w historii kobietą z licencją audytora w Norwegii. Być może realia pracy w tak zmaskulinizowanym zawodzie pchnęły Kolstad ku polityce feministycznej, być może inspiracją była osoba teścia – byłego premiera Norwegii.
Kolstad wspierała kwestię praw kobiet „stojąc na fundamencie liberalnym i humanistycznym, gdzie kwestią zasadniczą była równość wobec prawa niezależnie od różnic płci”.
W Norweskim Związku ds. Kobiet (NKF) działała już od 18. roku życia, ale na lata powojenne przypadł rozkwit jej aktywności. Przez większość lat 50. kierowała strukturami NKF w Oslo, a w latach 1952-54 była jego wiceszefową w skali całego kraju. Prezeską NKF została na ponad 12 lat w roku 1956, po śmierci swoich dwóch poprzedniczek w tragicznych okolicznościach, zaś w latach 1963-68 dodatkowo pracowała jako redaktor naczelna czasopisma poświęconego walce o prawa kobiet „Kvinnesaksnytt”.
Już od 1949 r. Kolstad działała na szczeblu międzynarodowym – w Międzynarodowym Sojuszu Kobiet (IAW), gdzie zasiadała w zarządzie, a w latach 1973-76 kierowała komisją ds. praw obywatelskich i politycznych. IAW zaczynała jako organizacja zorientowana na walkę o prawa wyborcze kobiet, ale w czasach Kolstad do centrum jej zainteresowania przesuwała się coraz bardziej problematyka położenia kobiet w krajach rozwijających się. Stąd logicznym kolejnym krokiem była aktywność Evy Kolstad na forum ONZ, wobec której IAW pełniła rolę konsultacyjną. I tak w roku 1968 została ona wybrana, jako wspólna kandydatka wszystkich krajów nordyckich, członkinią Komisji ONZ ds. Statusu Kobiet, w której pracowała do 1975 r., także jako wiceprzewodnicząca. W tej roli Kolstad pełniła wiodącą rolę przy organizacji Międzynarodowego Roku Kobiet ONZ w 1975 r., konferencji ds. równości płci w Meksyku, Dekady Kobiet 1976-86 oraz przy przygotowaniu Konwencji ONZ w Sprawie Likwidacji Wszelkich Form Dyskryminacji, przyjętej w roku 1979.
Na płaszczyźnie krajowej Eva Kolstad zaangażowała się w latach 50. w zwalczanie tzw. ideologii gospodyni domowej. Jej czołowym celem politycznym było zapewnienie, aby wszystkie kobiety, niezależnie od statusu matrymonialnego, miały równe szanse na zdobycie płatnego zatrudnienia.
Kluczową (i zwieńczoną sukcesem) walką Kolstad była batalia o zniesienie tzw. podatku wspólnego, który łączył rozliczenie podatkowe żony i męża w sposób, który nierzadko pozbawiał podejmowanie przez kobiety pracy ekonomicznego sensu. W 1959 r. lider liberałów Helge Seip ustąpił początkującej jeszcze posłance do Stortingu miejsca przy mównicy i umożliwił wygłoszenie przemówienia, które przeszło do historii norweskiego feminizmu. Poza batalią podatkową, do największych politycznych sukcesów Kolstad należała ratyfikacja konwencji o równości płac Międzynarodowej Organizacji Pracy, ustanowienie w Norwegii Rady ds. Równości Płac oraz ujednolicenie programu nauczania dla dziewczynek i chłopców w szkołach podstawowych. Walczyła także o sześciogodzinny dzień pracy, tak aby osiągnąć większą możliwość elastycznego kształtowania czasu pracy i łączenia obowiązków zawodowych z rodzinnymi. Po 1960 r. bardzo wyraźnie wystąpiła w obronie praw osób LGBT.
Podsumowując swoje feministyczne zaangażowanie, Kolstad zakotwiczyła je w typowo liberalnym układzie odniesienia tak: „Współczesne i nowoczesne kwestie kobiece stały się punktem nawiązania walki z zastygłymi, związanymi tradycją percepcjami tego, co jest męskie, a co żeńskie. Oto będzie walka godna wyzwolonego człowieka”.
W latach 1972-73 Eva Kolstad pełniła urząd minister praw konsumenckich i administracji w rządzie Larsa Korvalda. W roku 1978 doprowadziła do uchwalenia przez Storting kompleksowej ustawy o równości płci i została mianowana pierwszą w skali świata rzeczniczką ds. równego traktowania. Była także pierwszą kobietą na czele norweskiej partii politycznej, gdy w latach 1974-76 przewodniczyła liberalnej partii Venstre, niestety bezskutecznie usiłując odbudować jej pozycję po podziale spowodowanym różnicami poglądów norweskich liberałów co do kwestii przystąpienia do EWG poprzez nadanie jej profilu „zielonego liberalizmu”. Kolstad była także członkinią zarządu Stowarzyszenia Humanistyczno-Etycznego i określała się jako agnostyczka.
Eva Kolstad zmarła w marcu 1999 r. W zasadzie do ostatnich dni pozostała aktywna w sprawach kobiet. Po jej śmierci jej imię nadano placowi w Oslo, przy którym znajduje się centralna siedziba Venstre.
